اشعار

خـیـزیـد دو آیـیـنـۀ تـوحــیــد بـبـیـنـیـد           در مشرق یک صبح، دو خورشید ببینید

دو مـطـلع الانـوار درخـشـید، بـبـیـنـید           در عـیـد نـبـی بار دگر عــیـد بـبـیـنـید

---

عــیـد دگـری باز دل از خـلـق ربـوده

چون حضرت صادق به جهان چشم گشوده

امـروز گـشودنـد ز رحـمـت در دیگر           گردید عـیـان حُـسنِ خـدا منـظـر دیگر

از جوفِ حرم گشت برون حیدر دیگر           یــا آمــده مــیــلاد پــیــام‌آور دیــگــر؟

این عید جهان گستر شیعه است ببینید

میلاد شـشـم رهـبر شیعه است بـبـینید 

انـوار خــدا تــافـتــه بـر بـام مــدیـنــه           پـیـراهـن نـور است بـر انـدام مـدیــنـه

دل مـی‌بـرد از اهـل ولا نـام مــدیــنـه           پـیـچـیـده به گـوش همه پـیـغــام مـدینه

کامروز دمیده است به تن روح امامت

تـبریک که آمد به جهـان نوح امـامت

 این آیـنـۀ روی خـداونــد جـلـیل است           این گمشدگان را به خط نور، دلیل است

این بر علی و فاطمه پاکیزه سلیل است           این راهـبـر آدم و مـوسا و خـلیل است

این تـا ابـد استـاد اسـاتـیـد جهـان است

با آنکه عیان است، نهان است، نهان است

دانـش بـبـرَد سـجـده بـه خـاک قـدم او           تکـمـیل شـده فـیـض مـسـیـحا ز دم او

دریــای کـرم بــوده نـمـی از کـرم او           پـیــوسـتـه بُـوَد عِـلـم بـه ظـلّ عَــلَـم او

بر بـام سـپـهـرِ شـرفِ اوسـت سـتـاره

تا عـمـر جـهـان جـابر حیان و زراره

 انـفـاس مسیـحاست مسیحای نـسیمش           موسی «ارنی» گو شده در طور حریمش

دل مـخـزن اسـرار خـداوند حکـیـمش           تا حشر رسد بر همگان فیض عظیمش

دیـوار تــجـلای الـهـی اسـت رواقــش

طاق است میان همگـان مـؤمن طاقش

 بی‌مـنـطق او عـلم بریده است زبانش           روئیده گـل «عـلّـم الانسان» ز بیـانش

دائــم گـهـر عــلـم بــوَد ریگ روانش           علم است و ابوحمزه و حمران و ابانش

تـا حــشـر امیـران سخـن بـنـدۀ اویـنـد

تــنهـا نه هـمیـن بـنـدۀ او زنـده اویـنـد

این است که قرآن شده روشن ز کلامش           این است که برتر ز مقام است مقامش

این است که دانش شده مرهون قیامش           این است که داده‌است خـداوند سلامش

سر تـا قـدم آیینـۀ خیرالبـشر است این

دردانه شش بحر و یمِ شش‌گهر است این

 ای مـلک خـداونـد گـلـسـتان بـقـیعـت           دل‌هــا هــمــه زوّار بـیـابـان بـقـیـعـت

ارواح رسـل، سـاکـن ایـوان بـقـیـعـت           جنت همه یک گوشه ز دامان بـقـیعـت

هر زائر دلـداده که بـشـنـاخت شما را

از پـنـجـره‌هـای حـرمت دیــد خـدا را

مهر تو چو روح آمده در پیکـر جبریل           فــرش ره زوّار حـریـمـت پَـر جـبریل

هر شب حرم خلوت تو مشعر جبریـل           از روز ازل سـایۀ تو بـر سـر جـبریل

اوصـاف تـو را غــیـر خـداونـد نـدانـد

میثم چه سراید؟ چه بگوید؟ چه بخواند؟

: امتیاز

مدینه غرق صفا شد ز روی حضرت صادق           دمید عطر محمد ز بوی حضرت صادق

فروغ روی نبی را که مکه یافت درامشب          مدینه دیده دوباره ز روی حضرت صادق

---

شب درخشش خورشید آسمان علوم است          که نورمیدهد ازچارسوی حضرت صادق

ششم امام که بـاشد ضـمـیـر عـالم و آدم          مثال آینه ها روی به روی حضرت صادق

تـمـام فـقــه بود وامـدار مـکـتب فضلش          کمال عشق بود راز گویِ حضرت صادق

روایتی است کرامت از آن وجود مکرّم          حکایتی است شفاعت زخوی حضرت صادق

بسان زمزم و تسنیم و سلسبیل روان است          علوم آل محمد ز جوی حضرت صادق

ز کهکشان فضیلت طنین فکنده به عالم          خروش عدل علی از گلوی حضرت صادق

قـیام عـلـمی او چون قـیام سرخ حسینی          فکنده لرزه به کاخ عدوی حضرت صادق

کمر به کشتن او بست دشمنش چو نظرکرد          که هست غالب دلها به سوی حضرت صادق

فرشته جـستـه تقرب بهشت یافته رونق          ز قطره قطرۀ آب وضوی حضرت صادق

بود تجـلّی والشّـمس ز آن جمال مبارک          بود مفـسّر والّیـل موی حضرت صادق

چـراغ راهـنـمـای بـشـر به عـالم توحید          همیشه وقت بُوَد، گفتگوی حضرت صادق

کتاب جـابر حیان حدیث فـضـل مفـضّل          یکی است ز آن همه راز مگوی حضرت صادق

اگر به عـلم درخـشد، چو آفتاب، گرفته          ذُراره ذرّه ای از مهر روی حضرت صادق

حُـشام حشمت عـلـمی گرفته از حَشَم او          که کرده تر،لب جان ازسبوی حضرت صادق

بگو فلاسـفـه را تا بـرای درک حـقـایق          نهند رو به ره مهر پوی حضرت صادق

نـماز پـایۀ دین است و بود لـحـظۀ آخر          نماز و حرمت آن گفتگوی حضرت صادق

بخوان دعای فرج را به آرزوی اجابت          که بوده صبح فرج آرزوی حضرت صادق

شب دعـاست برای فـرج بیا که بخوانیم          خدای را همه بر آبروی حضرت صادق

قلوب شیعه حریمش بود ولی به بقـیعش          دل شکسته کند جستجوی حضرت صادق

نبین به قبرغریبش ببین که چشمۀ خورشید           بجوشد از افق خاک کوی حضرت صادق

خـدا کـنـد که صبـا بر مـشـام ما برساند          شمیمی از حرم مُشک بوی حضرت صادق

خـدا کند من آلــوده باز هم چو «مؤید»          سر نیـاز بسایم به کوی حضرت صادق

: امتیاز

شب تجلّی عشق و عـقـیده است امشب           شب ظهور هزاران سپـیده است امشب

گلی به گلشن یاسین شکفته شد که فلک           نظیــر چـهـرۀ او را نـدیده است امشب

---

دمیــد صـادق آل رســول هـمچـون ماه           مـهـی که آیـنـه دار سپـیده است امشب

سپهر علم و فضیلت دوباره نورانی است           سـتـارۀ سـحـر مــا دمـیـده اسـت امشب

حـضور حضرت باقـر فـرشتۀ رحمت           برای عرض تهیـت رسیده است امشب

به "ام فروه" بیـا تـهـنـیت بگو که گلش           به مهد مهر و وفـا آرمـیده است امشب

به پاس مقدم این گـل نـثار کن صلوات           که درخور صلواتی حمیده است امشب

همان گلی که خدا را ستود و مرغ سحر           صدای زمزمه اش را شنیده است امشب

خـوشـا کسی که خـداوند عـاشقـانش را           برای خـدمت او برگـزیـده است امشب

ز بـاغ دانش او سـوی تـشـنـگان علوم           نسیم رحمت و دانش وزیده است امشب

همیشه پیرو این مکتب پر از نور است           کسی که جام ولایت چشیده است امشب

چو یاد اوست عبادت به یاد حضرت او           دلم به سوی خـدا پر کشیده است امشب

بیا و سـر به حـریـم مـقـدسـش بـگـذار           که مرغ دل به مدینه پـریده است امشب

بگو به خـلق «وفائی» چراغ دانش را           خــدا ز جــلـوۀ او آفـریـده است امشب

: امتیاز

زیک مشرق نمایان شد دو خورشید جهان آرا           که رخت نور پوشاندند بر تن آسمـانها را

دو مرآت جمال حق، دو دریای کمال حق           دو نور لایزال حق، دو شمع جمع محفلها

---

دو وجه الله ربانی، دو سـرّ الله سـبـحـانی           دو رخسار سماواتی، دو انسان خـدا سیما

دوعیسی دم، دوموسی ید، دوحُسن خالق سرمد            یکی صادق یکی احمد، یکی عالی، یکی اعلا

یکی بـنـیـانگر مکـتب، یکی آرنـدۀ مذهب           یکی انوار را مشعل، یکی اسرار را گویا

یکی از مکه انوار رخـش تابید در عـالـم           یکی شد در مـدیـنـه آفـتــاب طلعتش پـیـدا

یکی نور نبوت را به دلها تافت تا محـشر           یکی نور ولایت را ز نو کرد از دمش احیا

رسد آوای قـال الصـادق و قال رسـول الله           به گوش اهل عالم تا که این عالم بود برپا

یکی جان گرامی در دوجسم پاک و پاکیزه           دوتن اما چوذات پاک یکتا هر دو بی همتا

محمد کیست؟ جانِ جانِ جان عـالـم خلقت           که گر نازی کند، درهم فرو ریزد همه دنیا

محمد کیست؟ روح پـاک کـل انبیا در تن           که حتی در عـدم بودند بی او انبیا یک جا

محمد از زمانها پیشتر می زیست با خالق           محمد از مکان پیموده ره تا اوج اَو اَدنـی

محـمـد محــور عـالـم، محـمد رهـبــر آدم           مـحـمـد مُـنـجـی هستـی، محمد سیـد بطحا

محمد کیست؟ آنکو بوده قرآن دفتر مدحش           که وصفش را نداند کس به غیر از قادر دانا

محمد را کسی نشناخت جز حق و علی هرگز          چنان که جز خدا و او کسی نشناخت حیدر را

وضو گیرم ز آب کوثر و شویم لب از زمزم           کنم آنگه به مدح حضرت صادق سخن انشا

ششم مولا،ششم هادی،ششم رهبر، ششم سرور            که هم دریای شش گوهر بود،هم دُرّ شش دریا

صداقت از لبش ریزد،فصاحت از دمش خیزد            فلک قدر و ملک عبد و قضا مهر و قدر امضا

بسی زهّاد و عبّادند بی مهرش همه کافـر           بسی عالم،بسی عارف،همه بی نور او اعمی

دو خورشید منیر او هـشام و بو بصیر او           دوکوه حکمت وایمان،دو بحردانش وتقوی

مرا دین نبی، مهرعـلی و مذهب جـعـفـر           سه مشعل بوده وباشد،چه در دنیا چه درعقبی

در دیگر زنم غیر از در آل علی؟هرگز!           ره دیگر روم غیر از ره این خاندان؟ حاشا!

بهشت من بود مهر علی  و مهـراولادش            نه ازمحشر بود بیمم، نه ازنارم بود پـروا

سراپا عضو عضوم را جدا سازند از پیکر           اگر گردم جدا یک لحـظه از ذرّیـۀ زهـرا

از آن بر خویش کردم انتخاب نام میثم را           که باشم همچو او در عشق ثارالله پا بر جا

: امتیاز

بــاز دنـیـا پـیـالــه بـاران شد             تا خـدا پر کـشـیدن آسـان شد

آمد از ره پـدر بـزرگ رضا             دل ما راهـی خــراســان شـد

---

کــوری چـشـم دشمنان عـلی              پسری حـیـدری نـمـایـان شد

آمد عالی مقام فـقه و اصـول             روضه ها صاحب سخنران شد

مـکـتـب آســمـانـیـش روزی           بــانــی انـقـلاب ایـــران شـد

مو سفـید و خـمیده قـامت شد             تــا دل گـبــر ما مسلـمان شد

سخـنـان فـصیح و روشـن او             بــاعـث اعـتـبـار انـسـان شـد

هـر کجا حـرف عـلـم او آمـد             دشمن شیعه رفت وپنهان شد

قـطره ای از فـرات نوشـید و              کربلایی شد و پــریـشان شد

پـدرش تا که آب زد به لـبش           یاد شش ماهه کرد وگریان شد

حـسرت این خبر به دل مانده             صحن تاریک او چراغان شد

دروطن هم غریب ومظلوم است             شهـر او پـایـگـاه شیطان شد

: امتیاز

جشن خدا به وسعت دنیا مبارک است            تکرار عید دیگر «طاها» مبارک است

در لـیـلـۀ ولادت پـیـغــمــبـر عــظـیـم            میلاد علم و دانش و تقوا مبارک است

---

بر « باقـرالعـلـوم» که آئـیـنۀ خـداست            دیـدار وجه حـیِّ تـعـالی مـبارک است

عـیـدِ ولادتِ شـشـمـیـن حـجّــت خــدا            بر احمد و به حیدر و زهرا مبارک است

آئین مـاست جـعـفـری از لطـف کبریا            این عید عید ماست که بر ما مبارک است

ما در پـناه عـترت و قـرآن و احـمدیم

زیـر لــوای صــادق آل مــحـــمّـــدیـم

یا بــاقـرالـعــلـوم! الـهــی، امـام عــلـم            تابید روی دست تـو امشب تـمـام علـم

بر این پسر که صادق آل محـمّد است            تـا بـامـداد روز قــیـامـت، سـلامِ عـلـم

وقـتی زبان او به سـخـن باز می‌شـود            پـر می‌کـشد به اوج سمـاوات، نام علم

بـر سـیـنـۀ، مــقـدس نـورانـیَـش درود            آن سیـنـه‌ای که آمـده بـیـت‌الـحرامِ علم

می‌جوشد از عـقـیـق لبش گوهر کمال            دُر می‌شود به درج دهـانش کـلام عـلم

تــوحـیـد زنـده از سـخـن دلــربـای او

قـرآن، نـیـازمـنـد لــب جـان‌فــزای او

گویی رسول سر دهـد آوای "تـفـلحوا"            وقتی رسد بـه گوش ز منبر، صدای او

هرکس به پای کرسی درسش کند جلوس            بر بـال جبـرئـیل امیـن اسـت، جای او

جـبریل نه، مـلائکه نه، جن و انس نه             بــایــد کـنــنــد آل مـحــمّــد ثــنــای او

گر شاعری به شأن خدا بـوَد گـفـتـمی            بـایــد خـدا قـصـیـده بـگـویـد بـرای او

مدحش به لوح، با قلم وحیِ کبریاست

فرقان ونور و کوثر وتطهیر و هل اتی ست

ای جـبرئیـل، تـشـنـۀ دریـای نـور تـو            زانـو زدنـد خیـل ملک در حضـور تو

هرجا سخن زدانش وتقوا وحکمت است            احسـاس می‌شود همگـان را ظهور تو

دانـش همـیـشه سیر کند در مـسیر تو            عرفان هماره شور نـوازد بـه شور تو

عیسی مسیح،موسیِ عمران،خلیل، نوح            خـورده شـراب نور ز جـام طهـور تو

هر چند قـدر و مـرتبه‌ات را ندیـده‌ایـم

بیش از ائـمه، از تو روایت شـنیـده‌ایم

فـضـل و کـمال را سندِ معـتـبـر تویی            نخـل قیـام کرب و بـلا را ثــمـر تویی

دریای شـش دُری، سپـهـرِ شش آفتاب            یاپنج بحرِ فضل وشرف را گهر تویی

صـدیـقِ اکـبـرنــد امـامــان مــا هــمـه            اما به صدق، از همه مشهـورتر تویی

میزان تو و حساب تو، حشر و صراط تو             قاضی تویی، شفیع تویی، دادگر تویی

مهر تو، روح درتنِ پاکِ عبادت است            شب زنـده‌دارهـای خـدا را سحر تویی

حجّت در این مقام، تمام است بر همه

بی‌مهـر تو نمـاز، حـرام است بر همه

تـو وارث تـمـام عــلــوم پـیـــمــبــری            قــرآنِ نــاطــقــی، ولــی‌اللهِ اکــبـــری

جزحق که گفته وصف تورا با زبان وحی            از هـر چه گـفـته‌انـد و نگفتنـد برتری

بر روی دستِ حجّت حق، باقرالعـلوم            قـرآنِ نـاطـق استی و فـرقـان دیگـری

گر جـانـماز بـاز کـنی، زیـن‌‌العـابـدین            ور سوی ذوالفقار بری دست، حیدری

تـو یک امـام نـه، تـو تــمـامِ ائــمـه‌ای            تـو چـارده جــمـال خـداونـد مـنـظـری

شکر خـدا کـه در کـنـفِ چـارده ولـی

نه مالکی نه شافـعی استم، نه حـنـبـلی

ای در کمند عـزم تـو لـیـل و نهـارهـا            دادی بـه چـار فصـل ولایـت، بهـارها

قرآن زده است بوسه به لب‌هات، بارها            دادی به عــلم بــا نـفــست، اعـتـبـارها

هرجا که نیست پرتو علم تو تیرگی است            روشن ز توست چـشمِ همه روزگارها

آن گل که رنگ و بوی تواَش نیست در بساط            صد حیف از اینکه آب خورد دورِ خارها

میثم که خار توست، به گل ناز می‌کند

تنهـا زبـان بـه مدح شــمـا باز می‌کـند

: امتیاز

ما تشنه ایم و راهی دریا شدن خوش است           سلمانمان كنید كه مِنّا شدن خوش است

یـا حـضـرت رسـول فــدای مــلاحـتت         با نام دلربای تو شیدا شدن خوش است

---

از بـركـت تـو سفـرۀ ما بركـتی گرفت           پس ریزه خوار سفرۀ آقاشدن خوش است

ما گـم شـدیــم در دل دنـیــای بی كـسی           پشت درحرای تو پیدا شدن خوش است

خوب است پیش دشمن تو قـد علم كنیم         اما مقـابـل قـد تو تا شــدن خـوش است

خاك درتو از دُر و زر قـیمتی تر است           پس خاك پای حضرت زهراشدن خوش است

ای اعـتـبـار عـالـم و آدم خـوش آمـدی

تو مصـطـفـایـی، احمدی، آقـا مـحمدی

با خلـقـت وجـود تو خلـقت شـروع شد           با جـلـوۀ جـمـال تو عصمت شروع شد

سجاده پهـن شد كه تو باشیّ وذات حق           از آن به بعـد بـود رفـاقـت شـروع شـد

عـالـم بـرای بـوسـه به دست تو آمـدنـد            یـك واژه ای بــنـام ارادت شــروع شـد

دست تـو را كه داد به دستـان سـعـدیـه           در آن قبـیـله بارش رحمت شـروع شد

با بـودنـت حـلـیــمـۀ سـعــدیـه دیـد كـه           لحظه به لحظه بركت و نعمت شروع شد

دسـتـی نـبـود تا كه نگـیـرد دعــای آن           با مـقــدم تـو سـیـل اجـابت شـروع شد

پیغـمبـرانه بـود حـضـوری كه داشـتی

آقــا نـمـك بـه سـفـــرۀ آنـهـا گـذاشـتـی

آقــای من تـو واسـطـۀ نـشر دین شدی            در بـدتـرین زمـانـه شما بهـتـرین شدی

بر روی مـسـنـد نـبــوی بـیـن انــبــیــا         تو آخـریـنی؛ از همه بـالا نـشـین شدی

چـشـمان مـكـه شـاهــد آقــایی تـو بـود           اینـكه تو در تـمـامی عـالـم امیــن شدی

از لحظۀ ولادت خود حضرت رسـول         تـو رحـمت خـدایـی و للعـالـمـین شـدی

عــالــم فــدای نــام ابـالــقـاســم شــمــا           زیـرا شـما قـسـیـم بـهـشت بـریـن شدی

هرجا قـدم زدی پُـرِ یـاس مطهـر است

قـطعاً گـل محـمدی از تو معـطر است

بایـد فـقـط تو راهـی غـار حـرا شـوی            بـایـد فـقـط تو هـمـنـفـس با خـدا شـوی

با این مـقـام و منزلت و شأن و عزّتت           بایــد هــم، آبـروی هـمـه انـبـیـا شــوی

تنها به عشق نام تو گـلـدسته سـاخـتـند            تــا اشـهــد اذان هـمـه مــاســوا شــوی

اصلاًبعـیـد نیست كه حیـدر نبی شود             اصلاً بعید نیست كه تو مرتضی شوی

حق با علیست غیر علی ناحـقـند وبس         یك لحظه هم نشد كه تو از حق جدا شوی

بعد تو هـر كسی به عـلـی اقـتـدا نمـود

راه خود از مسیـر شیاطـین جـدا نمود

مولای ما كسی ست كه شیر دلاور است           مولای ما كسی ست كه با حق برابر است

مولای ما كسی ست كه جان و دل تو بود           مولای ما كسی ست كه با تو برادر است

مولای ما كسی ست كه لایق تر از همه ست           شیر خـدا و هـمسر زهرای اطهر است

مولای ما كسی ست كه مثل خدا یكی ست          نامش ولی، عـلی، اسد الله، حـیدر است

مولای ما كسی ست كه بابای امت است           مولای ما كسی ست كه مولای قنبراست

مولای ما كسی ست كه شاگرد مكتبش         در فـقـه و در علوم الهـیـه جعـفر است

آنكس كه پای مكـتب او جان گرفـته ایم

درس خـداشـنـاسی و ایـمان گرفـته ایـم

جعفر اگر نبود زمین محـوری نداشت           كـشـتی عـلـم ذات خـدا لنـگـری نداشت

جـعـفـر اگـر نـبـود حـسـیـنـیــۀ زمـیـن           تعـطیل بود چونكه دگر منـبری نداشت

جعـفـر اگـر نـبـود عـلــوم كـتـاب حـق           سـوگـند بر خدا كه روایت گری نداشت

بـیـچـاره می شـدیــم به دیـن خـدا قـسـم           پـسـوند نام مذهـب ما جـعـفـری نداشت

او هـم شبـیـه حـیـدر كـرار شد غـریب           اوهم میان آن همه كس لشگری نداشت

ما شیـعـیــان عــاشـق این خـانـواده ایـم

با جـان و دل به یاری شان ایـسـتاده ایـم

: امتیاز